A co jeśli masz tylko dziś?

Ostrożnie idę stromą dróżką, żeby się nie potknąć. Wokół pachną łąki, całe żółte od kwitnącej gorczycy. Od czasu do czasu błyśnie ciemnoczerwony mak.

Jest luty 2019 roku. Schodzę z Góry Błogosławieństw. Tam, w dole, połyskuje jezioro Genezaret, zwane także Galilejskim albo Tyberiadzkim. Brzegów nie widać. Są rozmyte we mgle. Po wodzie płynie łódź…

I nagle w mojej głowie wybucha i uderza mnie z całą mocą to pytanie:

– Monika, a co jeśli masz tylko dzisiaj?

I odpowiedź:

– Present is a present!

Znowu słyszę ten dialog w mojej głowie teraz, kiedy dowiaduję się, że Damian…

Ale zacznę od początku.

Do dzisiaj widzę go, jak siedzi przy długim stole, przykrytym obrusem z ceraty w niebieską kratkę i żółte kwiatki, na tle jasnego okna. Damian ma brązowe włosy i oczy. I ten jego ujmujący uśmiech. 

Obok niego dwaj bracia, Junior i Pinokio. I jeszcze kilkoro innych dzieci, które, przez jakiś czas, zasiadają przy wspólnym stole w tym niezwykłym domu moich przyjaciół, państwa Wawrzyniaków w Starej Górze. 

To miejsce od lat na kilka, kilkanaście, a czasem i kilkadziesiąt miesięcy staje się drugim domem dla tak wielu dzieci w potrzebie. 

Troje rodzeństwa przywiozła tutaj w nocy policja. Junior się topił, ale rodzice tego nie zauważyli, bo balanga w domu trwała w najlepsze. To Damian wyciągnął go z wody. 

Zostaną tu do momentu, kiedy sąd postanowi, co dalej. 

Tym razem kręcę tu akurat reportaż Alicja w krainie czarów. Tak się poznajemy.

Największą miłością Damiana jest piłka nożna. Gra w Pogoni Góra. Teraz też podnosi się zza stołu i mimo deszczu wychodzi na trening. 

Wróci za kilka godzin, zmęczony, ubłocony, ale jego oczy będą błyszczały szczęściem. I tak kilka razy w tygodniu.

Marzy o Szkole Mistrzostwa Sportowego Miedzi w Legnicy. Nie dość, że mógłby codziennie grać, to – zamiast w rodzinie zastępczej, do której całe rodzeństwo przeprowadzi się w czasie wakacji – mieszkałby w internacie. 

Myślę sobie: a może nawet dzięki temu wygra też życie?

Ta szkoła to marzenie wielu młodych. Poziom jest bardzo wysoki. Na szczęście Damian gra świetnie, nie oszczędzając się, zawsze na pełnych obrotach i z tym swoim uśmiechem.

Zabrakło mu tak niewiele. Nie przyjmują go. Damian załamany… Jakby jego życie się nagle skończyło. Tak się przecież starał.

Nagle pewnego dnia dzwoni do mnie i mówi: 
– Ciociu, nie wiem, co się stało, ale jednak mnie przyjęli! Zaczynam od września!

Aż mi serce skacze z radości. Tak, ten chłopak naprawdę zasługuje na najlepsze!

Za jakiś czas drugi telefon: w nowej rodzinie zastępczej nie chcą go puścić do szkoły. Ma zostać u nich, w gospodarstwie. Pieniądze od państwa na jego utrzymanie również.

Bartosz, u którego Damian był w pogotowiu opiekuńczym, aż kipi ze złości: 
– Nie zostawię tak tego. 
Dzwoni, gdzie się da, przekonuje, tłumaczy i w końcu JEST! 

Damian zaczyna we wrześniu nową szkołę w Legnicy. Trenuje za dwóch, zawsze przygotowany, daje z siebie wszystko – na boisku i poza. 

Zaprzyjaźnia się z rodziną kolegi ze szkoły, która przyjmuje go jak swego. 

Walczy nie tylko o bramki, ale i o oceny… Kto wie, może da radę pójść na studia?

Dalsze jego losy znam już z opowiadań. Damian nie tylko daje radę i robi licencjat na PWSZ w Lesznie, to jeszcze dostaje się na AWF do Poznania na studia magisterskie. Uczy wf-u w jednej ze szkół w Lesznie, no i przede wszystkim nadal trenuje – piłkę halową w swoim ukochanym klubie sportowym Futstal Leszno, pełnym pasjonatów, takich jak on. Są jak rodzina. Ciężko pracują i dostają się do pierwszej ligi, a już im się marzy Ekstraklasa.

Bardzo lubi Foresta Gumpa, który jest dla niego przykładem, żeby nigdy się nie poddawać.

I nawet, jeśli w swoim życiu, jak w bombonierce, nie zawsze ma wybór, tylko bierze, co mu się trafi, z każdego rozdania wyciąga to, co najlepsze.

I szczodrze dzieli się tym ze wszystkimi dokoła.

Nagle dostaję wiadomość od mojego syna. I link do fanpejdża klubu Damiana.

“Dziś w nocy (20.06.2019) odszedł od nas Damian Drewnowski. Prawie rok walczył z ciężką chorobą, do końca wierząc, że wybiegnie jeszcze na boisko. Grał z nami przez 5 sezonów. W ostatnim był na każdym meczu, dzięki małemu #21 umieszczonemu na strojach zawodników, plakatach i materiałach meczowych, który przypominał nam o nim. W końcowej części sezonu, gdy nasz cel i gra o awans weszły w decydującą fazę, nagrał i wysłał do nas kilka słów, motywując drużynę do jeszcze lepszej gry. Nie dzielił się z nami swoją chorobą, ale kilka dni temu poprosił o przygotowanie tej grafiki. Chciał nią podziękować wszystkim za udział i wsparcie w akcji #DamianGramydlaCiebie. Niestety, nie zdążył sam tego zrobić. Zapamiętamy Go uśmiechniętego, walecznego i zawsze gotowego do gry. Numer 2️⃣1️⃣ zastrzegamy na zawsze dla Niego.”

NIE! To takie niesprawiedliwe! Nie on! Miał przecież wygrać życie!

I wtedy właśnie pojawiają mi się w głowie tamto proste pytanie i odpowiedź z Góry Błogosławieństw…

I już wiem.

Damian wygrał swoje życie. Do końca! Każdego dnia! Od rana do wieczora.

Każdy dzień przyjmował jak prezent.

Damianie, dziękuję, że mi o tym przypomniałeś! Do zobaczenia!

A co, jeśli masz tylko dzisiaj?

Present is your Present!

Dołącz do dyskusji: