Ile kolorów ma życie?

“1910 rok, cztery lata do wybuchu I Wojny Światowej. Polski jeszcze nie ma. W małej miejscowości, w zaborze pruskim, przychodzi na świat moja Babcia.

Dzisiaj ma 105 urodziny i stoi na progu swojego domu z lampą naftową w ręku. Wita urodzinowych gości koniakiem Courvasier – trunkiem z ojczyzny Napoleona, swoim ulubionym.

Tata mój – syn Babci, uwielbia sport, zabiera kuzynostwo na boisko do piłki i na skakanie z trampoliny.

W domu zostają same kobiety. Słowa otulone aromatem kawy układają się im w piękną opowieść.

Razem z Babcią wsłuchujemy się w te historie. Trzymamy się za ręce – lubi ciepło moich dłoni. 

Nagle ściska mi rękę tak mocno, że czuję się jak w kleszczach. Jej skóra staje się nagle woskowa i sztywna. Zaczynam gorączkowo masować Jej ręce. 

Ona szepcze: “To jest mój czas, odchodzę, kocham cię.”

Widzę, jak język ucieka Jej do gardła, jak oblizuje usta, tak jakby miała pragnienie. 

– Może koniaku? – twierdząco kiwa głową. Rozświetlam ciemności pokoju świeczką, nalewam sobie na rękę parę kropli Jej ulubionego lekarstwa, czuję uwalniający się aromat trunku i smaruję Jej usta, które jeszcze raz nabierają życia i rozgrzewają się. 

– Czego chcecie się napić? – pyta moja siostra. Wchodzi nagle do pokoju, niczego nie przeczuwając. 

A ja siedzę na łóżku samotna i opuszczona. Czuję, jak po twarzy płyną mi łzy.

– Weź, proszę, kryształowe kieliszki i ulubionego szampana Babci, wlej wszystkim. Musimy pożegnać Babcię Jasię. Odeszła. Czy pamiętasz, co zawsze mówiła?
Życie ma tyle kolorów, co potrafisz dostrzec.”

Dzisiaj moje okulary są zamazane. Jest mi tak smutno, że odruchowo zwijam się w kłębek i rozpaczliwie staram się odgonić kłębiące się, czarne myśli. 

Koniaku nie lubię, na smutki lepsza jest opowieść. 

Taka jak ta, naszej studentki MSSB Doroty Gierskiej. Mimo że Dorota zarzekała się, że w ogóle nie umie pisać, a to jest jej pierwsza opowieść od czasów szkolnych, trudno w to uwierzyć.

Oczywiście, struktura SyKoMoR i przesłanie trzyma opowieść mocno w ryzach i nie pozwala jej rozpaść się na części.

Jak w biznesie. Jak w życiu. 

A jakie przesłanie pomaga Tobie podnieść się i ruszyć dalej?

Dołącz do dyskusji: