Dlaczego?

Dlaczego musiałeś urodzić się w stajni? Daleko od przytulnego domu? 

Dlaczego pierwszy zapach, który poczułeś, to oprócz spoconej skóry i mleka matki, zapach mokrej słomy i zwierzęcych odchodów?

Dlaczego Twoja delikatna skóra zawinięta w matczyną chustę dotykała twardego klepiska i kamiennego żłobu?

Dlaczego Ty – Wszechmocny Bóg, oddałeś się w ręce człowieka – bezbronny i nagi?

Tyle razy w historii już Cię zawiedliśmy. Tyle razy Cię zdradziliśmy. Tyle razy powiedzieliśmy Ci: Nie.

A Ty nam znowu zaufałeś. 

Jeszcze nie potrafisz mówić, a już Ty – Słowo, mówisz. 

Choć bez słów. Za to czynem:

Ufam ci Mario. Ufam tobie Józefie. Ufam ci pasterzu. Ufam ci królu i mędrcu… 

I tak powtarzasz od ponad dwóch tysięcy lat…

Ufam Tobie… 

Ufam, że przyjmiesz Moją miłość. Tak po prostu. Tu, gdzie akurat jesteś. I pozwolisz się kochać. Że jak Ja zaakceptujesz swoją nieudolność, małość i kruchość. Niewygodną codzienność. Tak daleką czasem od ideału, marzeń i oczekiwań. 

I puścisz wszystko, co nie jest miłością. 

Bo nawet jeśli wśród ludzi, w kościele albo w swoim sercu czujesz się czasem jak bezdomny, to jestem w tym z Tobą.

To we Mnie znajdziesz swój bezpieczny dom. 

Wszak dom, jest wszędzie tam, gdzie miłość Kogoś, kto Cię kocha. 

I o tym przypomina czwarta świeca adwentu. Po świecach nadziei, pokoju i radości, pora na tę najważniejszą świecę, zwaną świecą Aniołów. Kiedy ją zapalisz w ten wigilijny wieczór, niech w Twoim sercu zabłyśnie miłość. W której z popiołów “ja” narodzi się “Ty”. 

Bądź miłością, której tak pragniesz…

I niech, jak gwiazda betlejemska, wskazuje Ci drogę.

Takiej czułej miłości Ci życzę. Nawet gdyby Twój dom miał wyglądać w te święta Bożego Narodzenia jak stajnia 🙂

Dołącz do dyskusji: