Był zbyt kanciasty i nikt go nie chciał.

Jeszcze słabuję, więc dzisiaj opowiem Ci nie swoją opowieść.

Pewnego razu w pracowni jubilera mieszkał sobie diament. Kiedy leżał wśród innych pięknych kamieni, lubił się im przyglądać. Z zachwytem patrzył na mieniące się soczystą czerwienią południowego wina rubiny, pełne głębokiego błękitu szafiry.

Tak bardzo chciał błyszczeć tak, jak one, mienić się kolorowym wyraźnym światłem. Złościło go to, że jest twardy, kanciasty, że daje tylko jasne światło! Przestał lubić przebywanie wśród innych kamieni, wolał leżeć sobie samotnie z boku.

Pewnego dnia wzięły go delikatnie miękkie i ciepłe dłonie młodej kobiety. Długo go oglądała, po czym stwierdziła, że jest zbyt kanciasty, za mało błyszczy i nie nadaje się do tego, by go obsadzić w pierścionku. Jak bardzo zaczął zazdrościć innym kamieniom… 

Ludzie przychodzili, wybierali je, potem one stawały się częścią pięknej biżuterii, a diament leżał z boku i zaczął tracić nadzieję, że ktoś któregoś dnia przyjdzie po niego. 

Z każdym dniem, gdy ubywało nadziei, ubywało też jakby blasku bijącego ze środka kamienia – zmatowiał i trzeba by było podejść blisko i wziąć go do ręki, by zobaczyć, że jest szlachetnym kamieniem, a nie kawałkiem bezwartościowej cyrkonii. Mimo że wiedział, że jest brylantem, przestał wierzyć, że stanowi jakąś wartość. Bo przecież nikt nie chciał go umieścić wśród innych kamieni w bransoletce, pierścionku czy diademie.

Kiedy już zapomniał, co znaczy lśnić i dawać światło, poczuł, że biorą go do ręki czyjeś stare, szorstkie, mocno spracowane ręce. Dotyk tego człowieka nie był delikatny, nie sprawiał mu przyjemności. A jednak ciepło jego dłoni obudziło w diamencie jakąś tęsknotę… Zaczął się zastanawiać, co to jest… 

Człowiek długo oglądał kamień, a każde poruszenie jego dłoni budziło w diamencie jakąś niewypowiedzianą tęsknotę… Co było tym pragnieniem, które się w nim obudziło? Ciepło rąk, mimo tego, że szorstkich, obudziło pragnienie, o którym zapomniał. Pragnienie bycia czyimś, ważnym dla kogoś, bycia pośrednikiem miłości. Diament przypomniał sobie, że chciał być ważny i chciał błyszczeć. By inni go widzieli, podziwiali, by mogli zachwycać się jego pięknem, przecież po to są diamenty – by błyszczeć i dawać ludziom tym samym radość.

Oprócz dziwnego ciepła w diamencie obudził się też niepokój… wiedział, że ludzie do tej pory go nie wybierali, bo był kamieniem kanciastym, o nietypowym kształcie, czy i ten człowiek z niego nie zrezygnuje? Poza tym trudny i nietypowy kształt trzeba będzie obrobić, czy ten człowiek zna się na tym? Przecież ma stare, spracowane ręce, może nie być wystarczająco delikatny, może uszkodzić kamień i wtedy już nikt go nie będzie chciał! 

Pragnienie bycia wybranym przeważyło nad lękiem – diament odnalazł w sobie resztkę siły, by zajaśnieć wewnętrznym światłem tak, by człowiek nie miał wątpliwości co do tego, że jest szlachetnym kamieniem.

Starzec wziął diament do swojej pracowni.

Rozpoczął się proces obróbki – każde dotknięcie szlifierki wiązało się z bólem, ze zdejmowaniem kolejnej porysowanej i pozbawionej blasku warstwy. Każda kolejna godzina szlifowania kamienia wydawała się być niemożliwa do zniesienia. Człowiek, mimo lat, miał bardzo sprawne ręce, cierpliwie i systematycznie wydobywał całe piękno z kamienia, nadając mu blask i kształt, ku któremu zmierzał. Szlifowanie powodowało także to, że diament robił się coraz mniejszy, ale to go nie martwiło – wiedział, że będzie pasował choćby do małego pierścionka. Cały ból był dla diamentu nieważny wobec celu – by ludzie go podziwiali, by mógł błyszczeć dla innych, by był ważny i odzyskał swoją wartość.

W końcu nadszedł dzień najważniejszy – diament miał zostać obsadzony, cały dzień myślał nad tym, jak bardzo będzie błyszczał, jak teraz po oszlifowaniu ludzie będą go podziwiali, zastanawiał się, w jakiej biżuterii zostanie obsadzony?

Jakież było jego zdziwienie, kiedy obudził się rano i nic nie mógł zobaczyć. Czuł, że jest w środku czegoś, czego nie mógł rozpoznać – nie było tam światła, nie czuł obecności innych kamieni, wiedział, że to, co go otacza, nie jest ani złotem, ani platyną… Wokół było ciemno i zimno.

Więc całe to szlifowanie, cały ten ból znoszony z cierpliwością był nadaremny! Nie spełniło się jego marzenie, nie był ważnym brylantem w pierścionku! Nie stał się pośrednikiem miłości – nikt nie wyzna jej, wkładając go na palec ukochanej kobiecie.

Było mu źle, był rozżalony, zawiedziony, czuł się paskudnie. Nagle usłyszał głosy ludzi wchodzących do pomieszczenia, mówili coś o operacji, o przeszczepie, o rogówce, nic o biżuterii!

Po chwili przez diament przeszedł snop pięknego światła – ale nikt nie zachwycił się diamentem. Bo go nie było widać!

Jego nie było widać, ale dzięki niemu mała dziewczynka mogła zobaczyć piękną łąkę i motyle.

Diament stał się elementem precyzyjnego narzędzia, niezbędnego do operacji, która przywróciła wzrok dziewczynce. Uśmiech na twarzy dziecka, mogącego zobaczyć twarz swojej matki, wart był więcej niż cała biżuteria świata…

Czasami jest jakiś inny plan, co do naszego życia niż ten, którego my byśmy chcieli… Czasami to, co najważniejsze, jest niewidoczne dla oczu…

Tę opowieść dr Agnieszki Kozak, autorki m.in. Mądrej bliskości i bestsellera: Uwięzieni w słowach rodziców, psychoterapeutki i trenerki, której bardzo lubię słuchać na YouTubie, dedykuję dzisiaj Tobie i wszystkim, którzy sprawiają, że stajemy się przy nich lepsi.

Którzy wydobywają z nas swoją dobrocią więcej światła.

I którzy, jak to robi na co dzień współautorka zbioru: W poszukiwaniu siebie. Bajki terapeutyczne dla dorosłych, pomagają nam to światło lepiej przepuszczać. Bez zatrzymywania na sobie. By innym było jaśniej.

Kto ma przy sobie takiego Jubilera, znalazł najcenniejszy diament.

Bardzo dziękuję za każdą modlitwę i życzenia zdrowia. W ostatnim tygodniu szczególnie Ani Wacławie, Asi R., Asi W., Gosi Sz., Janie F., Ewie Cz., Idze K. Kasi Ch., Kasi J., Kindze B., Tomkowi T., Radkowi O.

Dołącz do dyskusji: